Het avondleven op de Veluwe .

 

 

Als je het vorige logje nog niet hebt gelezen dan moet je dat  zeker even eerst doen .

 

 

 

 

We hebben een heerlijke maaltijd achter de rug, al zeg ik het zelf. De steak and chicken pie smaakte heerlijk natuurlijk ook twee keer zo goed na de inspanningen van de afgelopen middag.  En had nooit zo goed gesmaakt zonder de sla van Toos.  Na een beetje natafelen wordt het weer tijd om de schoenen aan te trekken en gaan we op "jacht" naar wat de omgeving nog meer te bieden heeft.

Net zo als ik hier mijn plekjes ken waarbij de kans op het zien van wild groter is, zo kent Roel natuurlijk ook zijn plekjes. En net zoals het hier ook maar afwachten is of de natuur wel wil meewerken, moeten we nu ook lijdzaam afwachten wat de natuur voor ons in petto heeft.

Vanavond hoeven we niet ver te lopen en stellen ons langs een rand van een groots weiland op. We worden vergezeld door een paar andere liefhebbers.  

Geen camera’s deze keer maar wel verrekijkers.

En we turen het weiland af. In de verte loopt een Schotse Hooglander naar de bomenrand toe. Van rechts komen andere runderen onze kant op. Wat een mooie exemplaren, de stier is echt prachtig. Het zijn de Spaanse koeien van de Planken Wambuis: De Tudanka’s  achteraan als een paar kinderen die constant afgeleid worden komen ineens drie kalven aangedraafd.  Ook richting de bomenrij. Ooh oh, koeien onder de bomen en jawel hoor tegen alle voorspellingen in begint het te druppelen. Ooh het zal toch niet. Laten we hopen dat het een buitje voor het stof is. Als echte doorzetters stellen we ons een beetje onder de bomen op en laten de natuur voor onze neuzen zijn voorstelling doorlopen. Als een prachtige choreagrafie ontvouwt zich het decor. De hooglander naar rechts , de tunaka’s naar links onderwijl half nieuwsgierig onze kant opkijkend  om te zien wie vandaag hun toeschouwers zijn.  Turend over het weiland staat er ineens midden in het veld een reebok op en gaat weer liggen. Het gefluister langs de kant  laat merken dat iedereen het nieuws gehoord heeft en op zoek gaat naar het bewuste bokje. Maar liggend is hij dus niet te zien.  De aandacht dwaalt weer naar de bosrand en van rechts komt er een zwarte vlek in beeld. Er wordt getuurd om te zien wat de regisseur in gedachten heeft en langzaam wordt duidelijk dat de twee donkere plekken die hij het toneel opstuurd twee zwijntjes zijn. Scharrelend werken ze hun weg onze kant op heel maar dan ook heel langzaam dichterbij komend. Waardoor we de kans krijgen om te kijken wat zich midden op het toneel afspeelt en dan blijkt dat er wel 5 reeën op het toneel zijn gekomen. Ze grazen en kijken omhoog maken even een sprintje om dan weer hun neus in het sappige gras te laten verdwijnen. De Schotse Hooglander  krijgt een signaaltje van de dirigent en begint erbarmelijk te loeien, blijkbaar voelt hij zich zeer alleen, maar  hij krijgt ondersteuning van de Taranka’s die van inmiddels verre afstand zijn geloei beantwoorden. Achterin het toneel scharrelen  nu ook een paar zwijntjes, wat eht toneel nog wat meer opvult en turend door de kijker schiet er ook nog ene haas door mijn blikveld. Ik geloof dat dit al een geslaagde avond genoemd mag worden . Ondertussen regent het nog steeds stilletjes door en valt toch langzaam maar zeer gestaag de duisternis in.

Tijd om naar het tweede podium te gaan. Het decor bestaat uit donkere silhouetten achterin met links nog een prachtige rooie streep van de zonsondergang. We stellen ons voorzichtig op op de tweede rij tussen de enorme boomstammen in. En staan allemaal verbaasd over het geschenk dat zich voor ons ontplooit.  Achterin het weiland ontvouwen zich de overduidelijke silhouetten van de edelherten. Een paar machtige geweien staren ons uit de verte aan. Turend door de verrekijker en ingehouden adem proberen we een overzicht te krijgen. Uit de bomenrij komen nog steeds de herten naar voren. Langzaam struinend en grazend naar voren werkend. komen ze beter en beter in ons blikveld en enthousiast komen we tot de ontdekking dat het er wel vijftig zouden kunnen zijn. Wat commotie aan de rechterkant veroorzaakt waar ook toeschouwers staan. Gevoelig als de herten zijn trekken ze zich weer terug en laten alleen hun achterlijven zien waar overduidelijk de spiegels te zien zijn. Deze moeten er voor zorgen dat hun jongen een baken hebben om te volgen. De vochtige lucht en de lichte tegenwind die ons maskeert vinden ze toch weer snel hun vertrouwen terug om zich nogmaals in vol ornaat te tonen. Eindelijk wordt duidelijk wat het plot is. De vrouwtjes gaan grazend hun gang en dit neemt hun hele aandacht in beslag. De mannetjes met hun prachtige geweien daarentegen zijn degenen die als goeie echtgenoten de boel in de gaten houden en regelmatig heffen ze hun kop in de lucht om al ruikend de lucht waar te nemen. Je ziet ze de oren spitsen en luisteren en als ze gerustgesteld zijn laten ze hun kop weer neer om weer even te grazen waarna het ritueel weer opnieuw begint. een mooie kans om nogmaals een telling te doen en ik kom tot het magnifieke getal van een 70 plus herten. Bedenkende dat er in dit deel zo’n 200 lopen hebben we dus eventjes bijna de halve populatie gezien.  Als ze weer wat onrustig lijken te worden is dat voor ons het eindsignaal om ze of we de oorzaak zijn of niet  met rust te laten . Akte één en twee hebben zich als een sprookje aan ons ontvouwd. En op een of andere manier voelen we ons zeer gezegend en gelukkig om dit met deze aantallen te mogen meemaken waarbij zelfs Roel en Toos een beetje stil van zijn worden.

 

Op naar de volgende lokatie waar zich akte drie zal afspelen. Ondertussen is het al goed donker als we met de auto bij onze laatste lokatie aankomen.  De akte waarvoor we gekomen. De nachtzwaluw. Ergens kan de dag al niet meer stuk. We hebben al zoveel moois gehoord, gezien,  geproefd, geroken dat we  eigenlijk niet meer durven te hopen. Geen enkel mens kan toch zoveel geluk hebben om alles wat zijn/haar hartje begeert op een bordje met een gouden randje te krijgen. We horen al iets terwijl we uit de auto stappen. Toch wel vaag maar overduidelijk. Roel leidt ons het gebied op naar het derde podium. We goed uit de doppen moeten kijken dat we onze nek niet breken in de duisternis.  We komen aan en het is stil. Mysterieus stil. De heide is veranderd en de donkere contouren van de boomtoppen veranderen in de meest monsterlijke en angstaanjagende creaties. Een draak en een heks komen in het decor tot leven. We wachten af wat er gebeurt en mijn mannetje heeft zich al helemaal uitgebreid op de grond geinstalleerd en begint verdacht stil te worden. En dan ineens horen we een krioet-roep. Twee keer heel snel achter elkaar.  De nachtzwaluw. En heel langzaam eerst heel zachtjes horen we een roller. RRRRRRRRR in twee toonhoogtes. Het klinkt zeer misterieus in die donkere omgeving en langzaam wordt de roller harder en we realiseren ons dat de nachtzwaluw niet ver van ons verwijdert is en met ene boom aan de ene kant achter ons en voor ons een tweede boom is het niet moeilijk om te proberen de lokatie te peilen.

Na een tijdje gerold te hebben is het plots weer stil. Tussendoor laat zich nog even een bosuil horen. Eventjes om dan verrast te worden door een klappend geluid.  Net als handje klap maar dan wel van kinderhandjes . meteen daarna komt een antwoord van de andere kant en voordat we het realiseren staan we midden in een territorium Battle. Roel staat bijna te springen. De ene roller tegen de ander op, dan weer het specifieke klapgeluid waarbij de vogel zich verplaatst en je hem ook bijna kunt volgen. Het is donker en mede doordat je ogen aan de donkerte wennen zou je een schim kunnen zien als je het geluid  kunt volgen maar meer dan een schaduw is het niet. 

Na dit finalestuk kunnen we niet anders dan onder de hele zacht roep van de ransuil voldaan van het toneel aflopen.

Het enige dat nu nog helpt om dit te verwerken is een goeie verdiende borrel en een kneep in de arm want ik wilde wel even zeker weten dat ik deze avond niet gedroomd heb. 

 

Link naar : Roep nachtzwaluw.