Een kinderdroom/wens komt uit.

Hoe het begon!

Als vrijwilliger werd ik ingedeeld bij de steenuil werkgroep van Stevensweert, De eerste bedoeling was vooral het computerwerk , de data moeten ergens vastgelegd worden, en ik ben niet onhandig met computers. M vroeg meteen of ik ook mee wilde helpen bij de kasten. Tenslotte is het wel handig om te weten wat je invoert. Hoe de data tot stand komen.
Ik was als een kind zo blij en vooral super enthousiast. Echt wel een kinderwens hoor. Ooit laboratoriumschool gedaan, planning was biologische school maar het leven bepaalde een andere richting.
Dus ging ik mee om te helpen bij de nestkastcontroles van de steenuil. Superleuk natuurlijk. Al gaat er wel wat tijd inzitten. Maar als je eenmaal zo ’n klein moppie in de oogjes hebt kunnen kijken ben je verkocht. Liefde op het eerste gezicht.

Op een gegeven moment gaf M aan dat de nestkasten die hij beheerde in Maasbracht toch wel erg uit de richting lagen van de andere kasten. Tegelijkertijd organiseerde de gemeente Maasgouw afgelopen winter een paar voorlichtingsavonden over biodiversiteit waarbij de steenuil als mascotte is uitgeroepen. Als werkgroep waren we daar ook aanwezig. Voor M in de hoop om vrijwilligers te vinden dan zou hij zijn 2 kasten kunnen overdragen. Hoewel er best wat geïnteresseerden waren hebben zich geen vrijwilligers gemeld ik kan me daar wel wat bij indenken want er komt nogal wat op je af. Zeker in het begin. Wat moet ik precies doen ? Durf ik wel op zo n ladder? Hoe gaat het in zijn werk? Hoeveel tijd gaat erin zitten? En doe ik het wel goed? Dus geen vrijwilliger …….. maar wat dan ?

Thuis heb ik het erover. Zonde he zeg ik. Waarop mijn partner zegt , nou dan doe jij dat toch ? Dat vind je toch leuk en ik help je wel hoor. We kunnen dat dan zelf inplannen. Moet toch lukken twee kasten ?

Ik neem contact op met Geco Visscher de coördinator van de vogelwacht. En hij vond het een goed idee. Lekker voor jezelf beginnen noemde hij dat. Steenuilwerkgroep Maasbracht- Linne is geboren.

Torenvalk

Het geluk dat je mag hebben om aanwezig te zijn bij het ringen van torenvalk jongen.

time flies

Wat vliegt de tijd toch. Wat is dat tegenwoordig toch , zo druk is de mens tegenwoordig. nog geen tijd meer voor een dagboek. Gelukkig hoeft druk zijn niet te betekenen dat het niet leuk is.
Afgelopen jaar hebben we pas op de plaats gemaakt. even terug naar de basis.
Zorgen dat het thuis op orde is, vooral de tuin ons vluchtplekje. Zeer tevreden met de resultaten,

Wilde bloemen, wilde dieren , en vooral veel vogels hebben onze tuin weten te vinden.
Eekhoorn, egel, bonte specht, witte kwik, grote gele kwik , zwartkop, zwarte roodstaart zijn toch naast de algemene soorten leuke waarnemingen die we regelmatig in onze tuin zien.

Ondertussen ben ik lid geworden van de werkgroep steenuil, burgerwaterwacht, bestuurslid geworden van de Stichting Samen Meten Echt-Susteren . Hele leuke ervaringen waar je een hoop kennis mee opdoet, dus ook weer met de neus in de boeken, op internet en andere informatiebronnen.

Tuinvogeltelling 2022

Ochtendgloren. Nou ja een beetje later dan tenslotte is het het eerste weekend na een hele hele drukke maand, waarbij ik me al vanaf de booster ( 2 januari) gammel voel. Waarschijnlijk een combinatie van van alles. Maar goed, niet zeuren. Badjas aan, hete koffie , dekentje en camera bij de hand.
TUINVOGELTELLING.

Bij deze teling draait het om de vogels in je eigen tuin dus niet eromheen. In de boom bij de buren zie ik een bonte specht. helaas die telt niet mee, soms komt die ook wel snoepen in onze tuin .Voor me scharrelt een dikke houtduif. die telt zeker mee en ondanks zijn grootte toch echt voor 1 . Op ons dak zitten onze 4 kauwtjes, ze broeden ieder jaar in de schoorsteen. Nog even dan kunnen we het geritsel weer horen in onze slaapkamer. het fietspompje in de boom laat weten dat de koolmees ook wakker is. Het blijken er uiteindelijk 4 te zijn. een lichtblauwe gemaskerde bandiet kom vlak voor me een pindaatje snoepen. De pimpelmees. ondertussen schiet meneer merel voor me langs om onder de struiken te verdwijnen. Mw. merel is wat brutaler en probeert een stukje van een vetblok te snoepen. Mussen zitten hier gelukkig nog volop en soms is et een jewelste van gekwetter . Tellen is echter een uitdaging en hoewel ik weet dat er meer zitten komt mijn telling vandaag tot 8 stuks. Een blauwgrijze muis gaat even pontificaal op een stronk zitten om te laten zien dat hij ook geteld wilt worden. De heggenmus is normaal toch wel wat onzichtbaar als ik buiten ben. meer als een flits zie ik dan niet. Ook de roodborst laat zich nog even zien. Fijn van hem om even mijn tuin in te wippen en zijn rode borst te showen.
Verderop zitten een paar zwarte kraaien waarvan er een zich in een boom laat fotograferen . Voor de Tuintelling tellen ze niet mee. Ze zitten namelijk in de tuin van de buren. Net als de drie eekhoorns die op een ander perceel door de bomen schieten. 3 …..? zag ik dat goed? normaal zijn het er twee. De Turkse tortel vind het niet erg dat mijn aandacht even naar de bomen uitgaat en scharrelt vlot zijn kostje bij elkaar. Maar ja ik zag het echt goed drie eekhoorns razen tussen alle takken door. dat is toch genieten terwijl het ochtendzonnetje in mijn gezicht schijnt. Dat was lang geleden en wat doet dat goed.
De rest van de dag zal ik in mijn tuintje te vinden zijn. waarschijnlijk ontdek ik nog veel moois om van te genieten .
Het resultaat van de tuinvogeltelling :

• Heggenmus 1
• Houtduif 1
• Huismus 8
• Kauw 4
• Koolmees 4
• Merel 2
• Pimpelmees 3
• Roodborst 1
• Turkse tortel 1
• Vink 1

Het resultaat van de tuintelling :
bovenstaande plus :

• grote bonte specht 1
• houtduif 2
• zwarte kraai 3
• eekhoorn 3

fitis

Deze dappere lilliputter is regelmatig in onze tuin te zien.
Tjiftjaf of fitis is altijd een leuke discussie voor ons vogelaars. Als je zijn geluidje hoort is het duidelijk aangezien de tjiftjaf zijn eigen naam roept, en de fitis juist een melodieuze zang heeft die iets weg heeft van een vinkenslag maar die in toonhoogte afloopt, maar wat als die zijn zijn snavel houdt?
De fitis heeft bruin-roze poten en een tjiftjaf heeft meestal donkerder pootjes. ook het verenkleed is donkerder, De fitis heeft langere vleugels zodat je deze vaak ziet afsteken voorbij zijn lijf.
Maar dan is er ook nog een fluiter die lijkt er ook weer op maar heeft in tegenstelling tot een fitis een helderwitte buik en borst terwijl die van de fitis witgeel is.

Hobby

 

Het bos,

Het bos in de winter ligt er schijnbaar stil bij. De droge bevroren blaadjes subtiel voorzien van een heel fijn wit randje knisperen onder de voeten van de eenzame wandelaar.
De witte pareltjes geven zachte glinsteringen en onverwachte fonkelingen aan alsof de bodem bedekt is maar miljoenen ieniemienie diamantjes.
De hoge grove dennen steken af tegen de koude harde blauw lucht. En hoog in de toppen dansen kleine groenige vogeltjes van takje naar takje. Voor de meesten wandelaars zijn ze onzichtbaar, zo klein, zo onopvallend. Een heel zacht hoog deuntje verraadt hun aanwezigheid. Maar ook dat deuntje is voor de meeste wandelaars niet te horen. De hoge toonhoogte zal voor velen niet hoorbaar zijn.

De eenzame wandelaar hoort het wel en staat stil,  De adem ontsnapt en vormt kleine witte wolkjes die als kleine nevelwolkjes verder drijven.
Goudhaan alsof het een grote gele opvallende vogel is, maar niets is minder waar. Vertederd door menigeen , goudhaantje genoemd maar dat -tje, mag niet meer.
Het knisperen is gestopt. Een harde knal in de verte galmt, als ware het een startschot, door het schijnbaar stille bos.
Nu het harde knisperen van de voetstappen gedempt is lijkt het bos ineens tot leven te komen.

Daar ritselt een blaadje, verderop zwiept er ineens een tak. Twee houtduiven vliegen er ineens vandoor. Een zacht piepje gevolgd door een ander piepje. De schreeuw van de gaai. En het geklop van een bonte specht. De oren lokaliseren ieder geluidje en koppelen het onbewust aan de naam van het bijbehorende dier nog voordat het gezien is. Mooi een boomklever. Daar zelfs twee jagende kleine bonte spechten. Het zonnetje verwarmt als snel de bosrand en de vogels reageren op de gouden warmte die tussen de bomen doorschijnt.

 

Op heuphoogte zit bovenop de laatste nog glinsterende blaadjes van een bramenstruik een zeer geagiteerde roodborst. Wat doet dat menspersoon zo dichtbij zijn territorium? , Waarom loop dat menspersoon nou niet door zoals al die andere tweebenigen doen? De roodborst wipt geirriteerd op en neer om dan met een glijvlucht tussen takken verderop te verdwijnen.
De eekhoorn die ondanks het koude weer , even genoot van een uitje verlaat gealarmeerd zijn plek na het miauwen van een buizerd in het hoge luchtruim. Behendig loopt hij over de boomtoppen en takken alsof hij gewoon vaste grond onder zijn voeten heeft. Al gauw lijkt hij verdwenen onzichtbaar voor het menselijk oog en dat ondanks zijn roodbruine kleur tussen de groene naalden.

Achteraan de horizon ligt het normaal groene weiland er blauwwit bij. Een konijn schiet er vlug overheen. Die heeft zeker ook angst voor de buizerd.
De eenzame wandelaar hoort en ziet dit alles en geniet van de drukte en doenerij van deze mysterieuze wereld. De gedachten dwalen naar vervlogen tijden, tijden dat de fazant en haas nog volop aanwezig waren. Waar bomen mochten groeien tot langer, dan ze groot waren en waar in plaats van dit door de kou getekende blauwgrijze gras, de hoge dorre stengels en zaaddozen van de velen verdwenen bloemen dominant in de wei stonden.

Ondanks het genot is er een gevoel aanwezig van leegte, van verlies,  van angst voor de toekomst,  van schaamte voor de mensheid.
De hoop dat de natuur het wel overleeft maar ook de vraag hoe zal dat eruit gaan zien? Heeft de natuur wel een plek tussen al die drukke en bouwende tweebenigen?

Oog in oog.

Vandaag is zomaar spontaan een wens uitgekomen. Wat een heerlijke dag, al in de vroegte samen met spacemaatje Sandra op stap naar de WML plas. Dat we samen op stap gingen was ook al een eeuwigheid geleden.
Het is winter en dan zijn er altijd weer leuke waarnemingen.
Het is een prachtig gebied en de bossen eromheen zijn ook heerlijk wandelen maar vandaag hebben alleen een rondje plas gedaan. Want zo kwamen we erachter we wilden nog allebei naar een handbalwedstrijd: de kwalificatie van Ned- Belg. En die begon toch al om 13 uur, iets later was achteraf wel prettiger geweest want wat was het mooi weer vandaag , daar had ik best wat langer van kunnen genieten. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
We zijn nog niet goed en wel onderweg,  schat dat we 20- 50 meter gelopen hadden , toen Sandra zei: wat zit daar in die struik die is wel erg groot. Een zacht begeleidend geluidje dat ik niet direct kon plaatsen. Al gauw camera paraat, klik de eerste foto heb ik. Ik heb hem in ieder geval erop staan. Na de eerste foto begin ik pas echt te kijken, het was nog wat donker dus kleuren waren nog erg onduidelijk. Verbazing, dan ongeloof en daarna echt wel opwinding ,  San een appelvink…..echt waar,  groter dan je denkt al weet je dat het de krachtpatser is onder de vinken. De grootste van alle vinken en de bijtkracht van de snavel is 50 kg. dus niet een vogeltje dat je met losse handjes kunt hanteren want als die je vinger te pakken heeft is die echt wel verbrijzeld. Gelukkig vinden ze kersenpitten lekkerder en daarvoor dient die snavel dan ook. Ze kunnen er kersenpitten mee kraken.
De appelvink in een hele schuwe vogel en het verbaast me dan ook dat hij ondanks het feit dat hij zeer bewust is dat we hem gezien hebben rustig blijft zitten. Ik denk dat het hem misschien wel te vroeg was, want alhoewel het al licht aan het worden is zaten we pas tegen de zonsopgang aan.  Wat de appelvink betreft is dit mijn eerste waarneming al zegt mijn vader dat ik ze vroeger toch al gezien zou hebben. Waarschijnlijk was ik toen nog niet zo met vogels bezig , of was het op dat moment zo’n normale waarneming dat ik er niets van gedacht heb. Tenslotte waren er in de tijd dat ik opgroeide veel meer vogels dan nu. Zwaluwen  vlogen ze ons om de oren, mussen hoorden we de hele dag tjilpen, veldleeuwerik zat altijd daar waar we speelden. net als patrijzen, fazanten , spreeuwen enz.  We waren veel buiten.  Als ik nu naar een oude aflevering van Derrick kijk valt het me ook op dat je bij de buitenopnames altijd wel vogels hoort fluiten of krekels hoort. Tegenwoordig moet je zoeken naar die geluiden.
Daar moet ik echt niet te lang bij stilstaan want dan word ik er zeer depressief  en verdrietig van. Gelukkig is er nu besef , de rijke weide, bescherming , minder bestrijdingsmiddelen, het enige dat we kunnen doen is hopen dat we op tijd zijn geweest.